مدل هاي رهبري و مدیریت
در این مقاله و در راستای سلسله مباحث تحلیل مدیریتی سایت مرجع اطلاع رسانی مدیران به بررسی مدل هاي رهبري و مدیریت میپردازیم:
مدل رسمی: مدل رسمی فرض می کند که سازمان ها سیستم هاي سلسله مراتبی هستند که مدیران براي رسیدن به اهداف مورد نظرشان، از منابع عقلانی استفاده می کند. رؤسا و مدیران به علت موقعیت رسمی در درون سازمان داراي اختیار قانونی هستند و در برابر اعمال و اقدامات سازمانشان پاسخگو هستند.
مدل هاي همکارانه: به نظریه هایی اطلاق می شود که مدعی اند قدرت و تصمیم گیري باید در بین تمام یا برخی اعضاي سازمان به اشتراك گذاشته شود. این رویکردها از یک همکاري محدود که رهبر، قدرت را با تعداد محدودي از همکاران ارشد تقسیم می کند تا همکاري کامل که تمام اعضا سهم یکسانی در تعیین خط مشی ها دارند را در بر می گیرد. مدل هاي همکارانه فرض می کند که سازمان ها از طریق فرایند بحث و مذاکره و همکاري، سیاست ها را تدوین کرده و تصمیم گیري می کنند. قدرت در بین تمام یا تعدادي از اعضاي سازمان که نگرش مشترکی به اهداف دارند، توزیع می شود، نظریه همکارانه از دهه 1980 و 1990 در فولکور مدیریت به عنوان یکی از بهترین روش هاي اداره مدارس و کالج ها مطرح شد.
مدل هاي فرهنگی: مدل هاي فرهنگی بر عناصر غیر رسمی سازمان تأکید دارند، مدل هاي فرهنگی مدعی اند که اعتقادات، ارزش ها و هنجار ها عناصر اصلی سازمان هستند، افراد اعتقادات و نگرش هاي خاصی دارند که بر رفتار آنها و درك رفتار هاي دیگران تأثیر گذار است، هنجار ها به سنت هاي مشترکی تبدیل می شود که که از طریق نماد ها و آداب و رسوم تجلی می یابند.
مدل هاي ذهنی: در مدل هاي ذهنی فرض می شود که سازمان ها مخلوق افراد درون آنها هستند اعتقاد بر این است که افراد وضعیت ها را از طرق متفـاوت تفسیر می کنند و استنباط هاي آنان از پیشینه و ارزش هاي آنان ناشی می شود. سازمان ها معانی متفاوتی براي هر یک از اعضاي خود دارند و صرفاً در تجربه آن اعضا وجود دارد، مدل هاي ذهنی رویکردهاي پدیدار شناسانه و تعاملی را در بر می گیرند. اگرچه این دیدگاه ها همسان نیستند آنقدر به هم نزدیک هستند که با هم به کار روند و در واقع در بسیاري از متون به طور مترادف به کار گرفته می شوند. نگاه به سازمان به عنوان یک نوع موجودیت مستقل و داراي زندگی جداي از ادراکات و عقاید افراد مرتبط با آن ما را نسبت به پیچیدگی و گوناگونی سازمان هایی که افراد پیرامون خود خلق می کنند نابینا می کند.
مدل هاي ابهامی: مدل هاي ابهامی به نظریه هایی اطلاق می شود که بر عدم اطمینان و بی ثباتی سازمان دلالت دارند. مدل هاي ابهامی بر مبناي انتقاد از مدل هاي رسمی که در شرایط عدم اطمینان کاربرد ندارند در دهه 1970 مطرح شدند. مدل هاي ابهامی فرض می کنند که تغییر و بی ثباتی ویژگی هاي بارز سازمان ها می باشد. اهداف سازمان مبهم است، و فرآیندهاي آن در هاله اي از ابهام قرار دارند. مشارکت در سیاست گذاري زیاد است و اعضا در جزئیات تصمیم گیري دخالت دارند.
مدل هاي سیاسی: مدل هاي سیاسی به نظریه هایی اطلاق می شود که فرایند تصمیم گیري را به عنوان روش مذاکره در نظر می گیرند. این مدل سازمان را عرصه سیاسی فرض می کنند که اعضا در جهت نیل به اهدافشان دست به اقدامات سیاسی می زنند. توزیع قدرت، نفوذ و فرایند مذاکره بین گروه هاي ذینفع مورد توجه این مدل هاست. تعارض در سازمان ها امري طبیعی تلقی شده است. مدل هاي سیاسی فرض می کنند در سازمان ها سیاست ها و تصمیمات از طریق فرایند مذاکره و گفتگو مطرح می شوند. براي نیل به اهداف، گروه هاي سیاسی و ائتلاف ها شکل می گیرند. ائتلاف هاي با نفوذ قدرت را به جاي رهبر در دست دارند.
سلام و عرض ادب.
من دانشجوی دکترا پرستاری هستم و نیاز به توضیحات کاملتری از قسمت مدل های فرهنگی هستم.
ممنون میشم راهنمایی بفرمایید
عالی بود.
من هر چی مقاله از سایت شما خوندم ؛ همه بی نقص بودن.