انواع فرهنگ سازمانی
از دید رابینز چهار نوع فرهنگ وجود دارد:
فرهنگ علمی: سازمان های دارای فرهنگ علمی بیشتر به یادگیری، پرورش و تقویت شخصیت های علمی و تخصصی تأکید دارند. لذا به استخدام افراد جوان تمایل نشان می دهند.
فرهنگ باشگاهی: در این سازمان ها تأکید بر تناسب داشتن روحیه افراد به وفاداری و تعهد نسبت به سازمان است. در این فرهنگ ارشدیت، سنوات خدمت در سازمان معیار عمده اهمیت و ارزش افراد است.
فرهنگ تیمی: سازمان های دارای فرهنگ تیمی، بر نوآوری و آزادی عمل تأکید دارند.
فرهنگ تدافعی: برعکس فرهنگ تیمی که به اختراع، نوآوری و اکتشاف توجه دارند، فرهنگ تدافعی بر حفظ و بقای سازمان توجه دارد، در این فرهنگ امنیت شغلی حائز اهمیت است.
همچنین فیزی انواع فرهنگ سازمانی را به شرح زیر مطرح می نماید:
فرهنگ نقش مدار (وظیفه مدار): در سازمان هایی که فرهنگ نقش مدار غالب است، هر فرد منصوب به شغل همان قسمت است که در عمل مورد انتظار است. یک فرهنگ نقش مدار، فرهنگی است که بر انطباق انتظارات تأکید دارد. این در واحدهای دولتی و همچنین مؤسسات بزرگ بیشتر معمول است. این چنین مؤسساتی می توانند ابزارهایی عقلایی محدود برای تأمین اهداف مشخص باشند.
فرهنگ توفیق مدار: در فرهنگ توفیق مدار افراد علاقه مند به کارشان هستند و تمایل شخصی نسبت به کاری که انجام می دهند را دارند. شرکت های مشارکتی کوچک و مؤسسات تحقیقاتی غالباً مثال های مناسبی برای فرهنگ توفیق مدار هستند.
هاریسون می گوید: بازده واکنش افراد با انگیزه به خاطر حل مسائلشان است. سازمان موفق طلب نیاز به افرادی دارد که انرژی و زمان زیادی برای صرف در سازمان دارند ضمن اینکه افراد واقعاً از انجام وظایفشان لذت می برند و باطناً خشنود هستند.
فرهنگ قدرت مدار: در فرهنگ قدرت مدار بعضی افراد مسلط و دیگران تابع هستند. البته این عامل به یک مسئله نسبتاٌ محدود و ثابت اجتماعی یعنی عادت به تسلیم و تمکین در مقابل وظیفه و مسئولیت بستگی دارد. در سازمان ها تحت فرهنگ قدرت مدار، در بهترین حالت مدیریت بر اساس نیرو، حقانیت و سخاوتمندی پدرسالارانه قرار دارد. از رهبر انتظار می رود همانطوری که حاوی تمامی قدرت های سازمانی باید به انواع دانش ها مجهز باشد از زیردستان انتظار می رود که تسلیم و تمکین باشند. در بدترین حالات، سازمان ها براساس قدرت تمایل به اعمال ترس دارند.
فرهنگ حمایت مدار: سازمان هایی که بر اساس فرهنگ حمایتی شکل می گیرند اعضای خود را وادار می سازند که از طریق روابط، تقابل (دو سره بودن)، تعلق و اتصال لیاقت خود را نشان دهند. فرض این است که افراد با این احساس سر سپرده یک گروه یا سازمان می شوند که آنها احساس می کنند که خودشان با خلوص نیت عضو شده اند و معتقدند دارای یک ریسک و علاقه شخصی هستند.
سلام
خیلی آموزش عالی و مفید بود
سپاس
بسیار از خدمات و سرویس های شما راضی و خرسندم و بعنوان یک مشتری دوست دارم بقیه هم از رضایتی که از مجموعه شما دارم با خبر بشن. به امید موفقیت های بیشتر برای شما.