استفاده پیشوایان دینی از تکنولوژی

استفاده پیشوایان دینی از تکنولوژی

مقام معظم رهبری (مدظله العالی) فضای مجازی را یک کارزار فکری و سودمند برمی شمرد. ایشان در تاریخ ۱۳۹۱/۷/۱۹ می فرمایند. ابزارهای تسهیل کننده مثل رایانه ها و ارتباطات اینترتی و فضای مجازی و سایبری هم که الان در اختیار شماست. اگر بتوانید این ها را یاد بگیرید، می توانید یک کلمه حرف درست خودتان را به هزاران مستمعی که شما آنها را نمی شناسید، برسانید. این فرصت فوق العاده ای است مبادا این فرصت ضایع شود. اگر ضایع شد، خدای متعال از من و شما روز قیامت سؤال خواهد کرد. از فرصت این همه جوان، این همه استبصار، این همه میل و شوق به دانستن، شما برای ترویج معارف اسلامی چه استفاده می کردید؟» | در دیدار روحانیون استان سمنان مورخ ۸۵/۸/۱۷ و روحانیون استان کرمان مورخ ۸۴/۲/1۱ نیز در مورد وظیفه و نقش روحانیت و حوزه علمیه در برابر تکنولوژی های جدید ارتباطی می فرمایند: «وظیفه ما چیست؟ اولین وظیفه ما این است که این نقش روحانیت اصیل را جدی بگیریم. من بارها گفته ام که با همه این وسایل ارتباط جمعی ای که وجود دارد البته روحانیت باید از همه این وسایل ارتباط جمعی استفاده کند. از اینترنت و تکنولوژی های جدید ارتباطاتی باید همه روحانیت برای دین استفاده کند. هم چنانی که از رادیو و تلویزیون و بقیه چیزها استفاده می کند در عین حال، مسجد، جلسه مذهبی، نشستن روبه روی مردم دهان به دهان و نفس به نفس با مردم حرف زدن، یک نقش بی بدیل دارد و هیچ چیزی جای این را نمی گیرد و این هم مال شماست. گروه های سیاسی خودشان را می کشند که بتوانند یک چنین نقشی را به دست آورند، اما نمی شود. شما که معمم و روحانی هستید، یا آن خانم طلبه یا مبلغ، وقتی در مقابل مخاطبان خودش قرار می گیرد و می دانند روحانی است، دلبستگی و دلدادگی و اعتماد به او، از نوع دیگری است و ربطی به اعتماد به بقیه گویندگان و سخنوران ندارد. ما باید این نقش را قدر بدانیم.»

امروز وظایف حوزه های علمیه با گذشته تفاوت های زیادی کرده است. حوزه علمیه فقط برای اقامه جماعت نیست. منبر رفتن به صورت سنتی هم اگر محتوای عالی و پرمغزی نداشته باشد، کافی نیست. امروز شما ببینید وسایل تبلیغ در دنیا چقدر متنوع شده. این طرف دنیا یک نفر جوان پای یک دستگاه کوچک می نشیند و افکار، تصورات، تخیلات، پیشنهادهای فکری و پیشنهادهای عملی را از سوی هر کسی بلکه هر تاکسی از آن طرف دنیا دریافت می کند. امروز اینترنت و ماهواره و وسایل ارتباطی بسیار متنوع وجود دارد و حرف، أسان به همه جای دنیا می رسد. میدان افکار مردم و مؤمنین، عرصه کارزار تفکرات گوناگون است. امروز ما در یک میدان جنگ و کارزار حقیقی فکری قرار داریم. این کارزار فکری به هیچ وجه به زیان ما نیست، به سود ماست. اگر وارد این میدان بشویم و آنچه را که نیاز ماست از مهمات تفکر اسلامی و انبارهای معارف الهی و اسلامی بیرون بکشیم و صرف کنیم، قطعا برد با ماست، لیکن مسئله این است که ما باید این کار را بکنیم.» مقام معظم رهبری (مدظله العالی) در حکمی به تاریخ ۱۷ اسفند ۱۳۹۰، به تشکیل هسته تصمیم ساز فضای مجازی (شورای عالی فضای مجازی تأکید می ورزد. در این حکم آمده است: گسترش فزاینده فناوری های اطلاعاتی و ارتباطاتی بویژه شبکه جهانی اینترنت و آثار چشمگیر آن در ابعاد زندگی فردی و اجتماعی، و لزوم سرمایه گذاری وسیع و هدفمند در جهت بهره گیری حداکثری از فرصتهای ناشی از آن در جهت پیشرفت همه جانبه کشور و ارائه خدمات گسترده و مفید به اقشار گوناگون

مردم و هم چنین ضرورت برنامه ریزی و هماهنگی مستمر به منظور صیانت از آسیب های ناشی از آن اقتضا می کند که نقطه ی کانونی متمرکزی برای سیاست گذاری، تصمیم گیری و هماهنگی در فضای مجازی کشور بوجود آید. به این مناسبت شورای عالی فضای مجازی کشور با اختیارات کافی به ریاست رئیس جمهور تشکیل می گردد و لازم است به کلیه ی مصوبات أن ترتیب آثار قانونی داده شود توجه به علم و فناوری های نوین، مورد توجه پیشوایان دینی نیز بوده است. قوانین الهی، ضمن ارائه خطوط کلی فراگیری آن، با نقل سيره آموزنده اسوه های تمدن و عصاره های مدینه فاضله، نحوه استفاده از مدرن ترین صنعت های هر عصر را به انسان های صالح سالک کوی سعادت می آموزند که نموداری از آن بازگو می شود

1۔ حضرت سلیمان علیه السلام که حکومت اسلامی را در پهنه وسیعی از زمین گسترش داد و به برخی از زمامداران عصر خود نامه نوشت و آنان را به اسلام فرا خواند و کامیاب شد، از امکانات فراوانی برخوردار بود و قرآن کریم نحوه استفاده او از وسائل صنعتی آن روزگار را چنین بازگو می کند: «و ارسلنا له عین القطر» (سبأ: ۱۲) ما برای او چشمه مس گداخته را سیل گونه روان ساختیم. کارگزاران نظام اسلامی حضرت سلیمان علیه السلام، هم در صنعت معماری، بناهای بلند و قصرهای منیع می ساختند و هم در صنعت نقاشی و هنر، تمثال فرشتگان و پیامبران و صالحان را با زیبایی ترسیم می کردند، تا ضمن تشویق به هنر و ارضای غریزه هنرجویی، روش بهره برداری درست را ارائه نمایند و اسودها را به صورت نقاشی، فراسوی مردم نصب کنند تا با مشاهده نقش، هنر بیاموزند و با شهود منقوش، سعادت را تحصیل کنند و نیز در صنعت فلزکاری، ظروف مورد نیاز فردی و جمعی را می ساختند تا در کنار هنرآموزی، وسائل رفاهی را فراهم نمایند و آئین بهزیستی را در سایه تأمین لوازم ضروری زندگی، بیاموزند و از این رو به ساختن ظرف های بزرگ و کاسه های عظیم و دیگه ای رفیع و استوار می پرداختند و در عین حال که نعمت صنعت را به جا صرف می کردند، به شکرگزاری خداوند منان مأمور شدند. خداوندی که هم نعمت مواد خام و معدنی را آفرید و هم نعمت استخراج آنها را در اذهان بشر خلق کرد و هم نعمت صنعت و ساخت و ساز وسائل سودمند را یادشان داد. جریان ورود ملکه سبا به ساحت قدس سليمان عليه السلام و مشاهده قصر ظریف شیشه ای و پندار آب و بالا زدن پوشش پا، شاهد بر پیشرفت صنعت معماری، هنری، و صنعتی آن عصر است: «قیل لها ادخلي الصرح فلما رأته حسبته لكه و كشفت عن ساقيها قال إنه صرح ممر من قواریر» (نمل: ۴۴)

۲۔ حضرت داوود که پدر سليمان عليه السلام بود و زمینه حکومت اسلامی را با رهبری انقلاب و ستم زدایی از عصر خود آغاز کرد و از امکانات مناسبی متنعم بود، مأمور شد که از نعمت غیبی خداوند که آهن سرد و سخت را در دستش چون موم نرم کرده بود، صنعت زره بافی را ارائه کند و نظم هماهنگ بندها و حلقه های زره را رعایت نماید. بیان قرآن مجید در این باره چنین است: «و لقد اتینا داود منا فضلا يا جبال اوبي معه و الطير و النا له الحديد» (سبأ:۱۰) «أن اعمل سابغات و قذر في الرد و اعملوا صالحا» (همان: ۱۱) «و علمناه صنعه لبوس لكم التح صنكم من بأسكم فهل أنتم شاکرون» (أنبياء: ۸۰) نکته قابل توجه آن است که صنعت زرد یاقی، جزء علوم عملی و هنری است و قابل انتقال به غیر می باشد و لذا قرآن کریم در این باره به کلمه «تعليم» تعبیر نمود. ولی نرم نمودن آهن هم چون موم در دست، هرگز جزء علوم نظری یا عملی نیست. زیرا به کرامت روح ولی خدا و نزاهت نفس رسول حق وابسته است و به همین دلیل قرآن در این باره تعبیر تعلیم را به کار نبرد. بلکه به کلمه «النا» بسنده نمود تا روشن شود که لین و نرم شدن آهن در دست داود عليه السلام با قدرت غیبی میسور می شود. البته آهن را از دیر زمان با آتش نرم می کردند. لیکن آن، جزء علوم عملی می باشد و امري عادی است نه خارق عادت. به خلاف اعجاز خارق العاده داود عليه السلام.(الوندی،سلیمانی،1395)